تار و کمانچه

تار: عبدالله قربانی
کمانچه و نقاره: محسن قربانی

  عبدالله قربانی از همان نخستین آشنایی با تار، ذاتاً می‌دانست که کسب نهایت مهارت در نواختن ساز نیازمند تلاش و کوشش است. سرسختی و عشق به درس‌های سخت و تکرار درس‌ها همه معیارهای پیشرفت هنری او بود. او این تصور واضح را داشت که تار دوست وفادار او خواهد بود. او چه در رهبری و چه در تک نوازی با استقبال گرم مخاطبانش مواجه شده است. پروفسور کامل احمداف، استاد ردیف استاد موسیقی آذربایجان، معتقد است که «شاگردان متعددی داشتم، اما هیچ کدام به اندازه عبدالله، دقیق و تیزبین نبودند». او برای به دست آوردن دانش عمیق تار نوازی فهمید که به دید وسیع تری از موسیقی نیاز دارد. بنابراین وارد کنسرواتوار دولتی آذربایجان شد و اندکی بعد با رادیو و تلویزیون آذربایجان همکاری کرد. در این سالها به هنر خود تعمیق بخشید. بدون شک او بهترین رامیز قلیف، استاد بزرگ تار نواز است. این به فال نیک است که امروزه تار با دیگر سازهای اروپایی برابری می‌کند و دوستدارانش، پیر و جوان، موسیقی را ماهرانه اجرا می‌کنند و قلب ما را مملو از شادی و شکوه می‌کنند.»
عبدالله قربانی نیز مانند استادش قلیف وارد جاده ای شد که به شکوه و شهرت ختم می شد. به گفته قلیف، "آثار او بیشتر مملو از روح و الناست و به همین دلیل است که روح مخاطب را تسخیر می کند. در مقایسه با هنرمندان دیگرش، به راحتی می توان فهمید که عبدالله از نظر سبک موسیقی و سبک موسیقی چیز خاصی دارد. فضیلت." او از تک تک عناصر موسیقی با نهایت دقت و با سلیقه استفاده می کند. او با تلاش و کوشش به موقعیت کنونی خود دست یافته است. ...

منتشر شده [05/03/2008]