ساز تنها

بداهه نوازی های ریتمیک

تمبک: داریوش زرگری
به علاوه یک فیلم کوتاه

تمبک اصلی ترین ساز کوبه ای است که در سنت موسیقی کلاسیک ایرانی اجرا می شود. این طبل جامی شکل است که یک سر آن توسط تکه ای از پوست بره یا بز پوشیده شده است که به شدت بر روی دهانه بزرگتر ساز کشیده شده است. این ساز عمدتاً از چوب توت یا گردو ساخته شده است. با این حال، گاهی اوقات از خاک رس یا به ندرت از فلز نیز ساخته می شود. نوازنده ساز را به صورت افقی روی ران خود نگه می دارد در حالی که با کف دست و انگشتان خود به آن ضربه می زند. انواع مختلفی از تکنیک های اجرایی مانند انواع مختلف غلتاندن و فشار دادن انگشتان روی این ساز به کار می رود. به نظر می‌رسد نام تمبک منشأ آنوماتوپویی داشته باشد، زیرا «تام» ضربه‌ای است که در مرکز پوست پخش می‌شود، در حالی که «بک» ضربه‌ای است که در کناره یا حاشیه غشاء انجام می‌شود. تمبک علاوه بر نقشی که به‌عنوان یک ساز همراه در گروه‌های سنتی موسیقی کلاسیک ایرانی دارد، به تکنوازی تبدیل شده است که نوازندگان می‌توانند به لطف توسعه انواع تکنیک‌های اجرایی پیچیده و همچنین تزیینات غنی، مهارت فنی خود را به نمایش بگذارند. تمبک از نظر ریخت شناسی شامل پنج قسمت پوست، بدن، گلو، دهانه کوچک و دهانه بزرگ است. یک تکه پوست دهانه بزرگ را می پوشاند. بدنه ساز که در واقع به عنوان جعبه صوتی آن عمل می کند، عمدتا از چوب ساخته شده است. قسمت استوانه ای ساز را گلو یا نفیر تمبک می گویند. همچنین دو دهانه یا دهانه وجود دارد که یکی بزرگتر از دیگری است. دهانه بزرگ با پوست پوشانده می شود، در حالی که دهانه کوچک پوشیده نمی شود. ...