فرح

فرح

شماره سی دی [141]

منتشر شده [05/07/2003]

گروه مرکز حفظ و

اشاعه موسیقی ایرانی، ۱۳۵۲

آواز: رضوی سروستانی

نوازندگانی که در سال 1973 فرح را اجرا کرده بودند، با استعدادترین شاگردان استاد نورعلی برومند بودند.
رضوی سروستانی متولد 1332 در حوالی شیراز، صدای فوق العاده و حساسیت بالایی دارد. او از زندگی عمومی کناره گیری کرده است تا خود را برای ادامه این میراث با عظمتی که به او سپرده شده است آماده کند.
داریوش طلایی متولد 1332 در حوالی تهران، یکی از مترجمان زبده و شایسته موسیقی سنتی است. او تار را به سبک خودش می نوازد و چندین رکورد ساخته است. تار یک ساز از خانواده عود است. تخته آن از یک غشای پوستی ساخته شده است. این یکی بسیار نازک است و صدای فوق العاده آن بیشتر به دلیل پوست بره است.
داوود گندژی نقش KAMANTCHE را بازی می کند. این ساز از خانواده ویول با چهار سیم متالیک است.
جلال ذوالفونوم سه تار را می نوازد که یکی از قدیمی ترین سازهای خانواده عود است. دارای 3 سیم است، به علاوه یک سیم به عنوان نوعی تشدید کننده استفاده می شود.
محمدعلی حدادیان NEY را می نوازد که فلوت بدون دهنی و شش سوراخ است.
مارتا مازینادا نقش SANTUR را بازی می کند که یک زیتر ذوزنقه ای است که با چوب های نازک زده می شود.
مرتضی اعیان نقش ZARB را بازی می کند. این طبل جامی شکل است که دارای پوستی است که تمبک نیز نامیده می شود.

هنر موسیقی ایرانی برگرفته از یک سنت بسیار کهن است. تنها پس از فتح اسلامی است که می توان سیر تحول آن را ردیابی کرد.
شاهزادگان عباسی به موسیقی و شعر علاقه زیادی داشتند (750-1258). آنها محققان را تشویق کردند که مفاهیم موسیقی قبلی را جمع آوری و توسعه دهند. موسیقی ایرانی و سازهای آن به درجه بسیار بالایی از کمال و ظرافت رسید و در سراسر جهان عرب رواج یافت.
از یک طرف، پادشاهان توسعه مدارس موسیقی ایرانی را تشویق کردند. از سوی دیگر، ارتدوکس مسلمان که تنها شعار عبادی را در این مراسم پذیرفته بود، مانع از این توسعه شد. در چنین شرایطی، موسیقی صمیمی‌تر شد و مجبور شد تایمر دقیق‌تری برای سازها کشف کند.
در زمان سلسله قاجار (1785-1925) مفهوم دستگ بیش از پیش در کارنامه ایرانی اهمیت یافت و اکنون به عنوان پایه اصلی موسیقی ایرانی مطرح شده است.