استاد فرامرز پایور
فرامرز پایور در کشور ما نامی شناخته شده است زیرا برجسته ترین هنرپیشه سنتور است و لمس او زیباترین صداهای گلیساندی آبشاری را بر روی ساز ایجاد کرده است که همگی حاصل ذهنی بسیار پرورش یافته است.
فرامرز پایور تحصیلات موسیقی خود را از 17 سالگی نزد ابوالحسن صبا آغاز کرد و ردیف را در مدت 6 سال به پایان رساند. پیشرفت او به قدری برجسته بود که در موارد متعدد استادش را همراهی کرد. همکاری آنها ضبط شده و در دسترس علاقه مندان به موسیقی قرار گرفته است.
دوران ابتدایی و متوسطه را در مدرسه اسجدی و دارالفنون به پایان رساند. در سال 1952 خدمت سربازی خود را آغاز کرد و پس از آن به استخدام وزارت دارایی و اقتصاد درآمد.
پایور پس از مرگ صبا با بررسی و فراگیری ردیف های درویش خان، آقا حسینقلی و میرزا عبدالله نزد استاد دوامی، استاد معروفی و استاد برومند به تحصیل ادامه داد و دانش موسیقی خود را به کمال رساند و تکمیل کرد. در این دوره او میراث عظیم موسیقی ایرانی را گردآوری و رونویسی کرد و بدین ترتیب آن را برای اعصار آینده حفظ کرد. مهمترین آثاری که وی گردآوری کرد عبارتند از:
ردیف آوازی موسیقی ایرانی به روایت عبدالله دوامی
گلچین تصنیف های قدیمی; آثار شیدا، عارف، سماء حضور...
آثار درویش خان و رکن الدین مختاری.
پایور همچنین آهنگسازی را نزد استاد دهلوی و امانوئل ملیک اصلانیان آموخت. او فعالیت خود را با نوازندگی سنتور از سال 1334 آغاز کرد و با ابوالحسن صبا و حسین تهرانی برای پخش رادیو خوانندگی و خوانندگی انفرادی ترتیب داد. پایور پس از تأسیس تلویزیون ملی موفق به اجرای برنامه های زنده شد که از اهمیت بالایی در آشنایی مردم با موسیقی ایرانی برخوردار بود. در سال 1963 برای تحصیل زبان انگلیسی در دانشگاه کمبریج به انگلستان رفت. در طول 3 سال تحصیل زبان، او همچنین می‌توانست در کالج‌های کمبریج و لندن، سنتور و سخنرانی درباره موسیقی ایرانی داشته باشد. پس از بازگشت از انگلستان، در جشنواره هنر شیراز با تعداد زیادی از نوازندگان و دیگر اساتید موسیقی ایرانی به اجرای چشمگیر پرداخت.
در سال 1346 تالار رودکی تأسیس شد و اوج فعالیت او آغاز شد. او قطعات بسیاری را از استادان گذشته اجرا کرد و در کنسرت هایی که در محل تازه تاسیس برگزار می شد با خواننده های بزرگ روز همراهی کرد. در سال ۱۳۴۷ به وزارت آموزش و پرورش منتقل و در سال ۱۳۵۵ بازنشسته شد.
